Το Σάββατο 04 Ιουνίου συναντηθήκαμε στην Λέσχη Φίλων του ICPA συνάδελφοι και φίλοι, κάνοντας μια άκρως ενδιαφέρουσα και γόνιμη συζήτηση.

Το επάγγελμα του θεραπευτή, η καθημερινή τριβή με την «πρωτόγονη και σκοτεινή» πλευρά της ανθρώπινης φύσης, συχνά προκαλεί ένα είδος μεταμφιεσμένης θλίψης. Οι μορφές έκφρασης της παραπάνω δυστοκίας ποικίλει και μπορεί να φαίνεται σαν αυξημένη αποστασιοποίηση από το κοινωνικό περίγυρο, σαν άδηλη ναρκισσιστική απόσυρση στον εαυτό ή σαν εργασιομανία που περίτεχνα καμουφλάρεται από το μανδύα της κοινωνικής προσφοράς.

Ανεξάρτητα από την ικανότητα της αντοχής και της εμπερίεξης που πραγματικά αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για την ομαλή εκτέλεση της κλινικής δράσης, οι σύγχρονοι θεραπευτές βρίσκονται αντιμέτωποι με την ολοένα και αυξανόμενη ανάγκη υποστήριξης των θεραπευομένων σε θέματα ματαίωσης και απελπισίας, άγχος θανάτου και αφανισμού και φυσικά στην πλήρη μετάλλαξη του «διαπροσωπικού σχετίζεσθαι».

Ο συνδυασμός των παραπάνω συνιστωσών επιφέρει κούραση και φθορά στην ικανότητα χειρισμού των σύνθετων δυναμικών και των μεταβιβαστικών φαινομένων με αποτέλεσμα τη συνεχή επιβάρυνση του θεραπευτή και την ασυνείδητη έκπτωση της θεραπευτικής του αποτελεσματικότητας.